Od 2019 roku ulga za złe długi już po 90 dniach

W dniu 25 września 2018 roku Rząd skończył pracę nad projektem z dnia 27 września 2017 roku o zmianie niektórych ustaw w celu wprowadzenia uproszczeń dla przedsiębiorców w prawie podatkowym i gospodarczym.
Projekt zakładający skrócenie terminu dla zastosowania ulgi za złe długi ze 150 dni trafił pod obrady sejmu.
 

Ulga za złe długi dla wierzyciela i obowiązek korekty podatku naliczonego u dłużnika

W myśl obowiązujących regulacji Wierzyciel może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek VAT należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju, gdy uprawdopodobni nieściągalność wierzytelności wynikającej z danej faktury lub umowy (art. 89a ustawy o VAT).
Dotychczas, ustawa przewidywała  domniemanie nieściągalności wierzytelności po upływie 150 dni od daty terminu płatności, termin ten został jednak skrócony niemal o połowę, tj. do 90 dni.
Analogiczna miana ma objąć również dłużnika, który jest zobowiązany do skorygowania podatku VAT naliczonego, w rozliczeniu za okres w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89b ustawy o VAT).
Pierwotnie, opisywana zmiana obejmowała skrócenie omawianego terminu domniemania do 120 dni i miała zacząć obowiązywać od 1 stycznia 2018 roku, o czym szerzej pisaliśmy w publikacji “Nowa ulga za złe długi” Kliknij tutaj, aby otworzyć artykuł.
 

Ulga za złe długi w CIT ?

Niezależnie od powyższego 20 września 2018 roku ukazał się kolejny projekt Ministerstwa Finansów zakładający wprowadzenie omawianego mechanizmu i jego odpowiednią adaptację do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Nowelizacja CIT wprowadza więc pewną modyfikację zasady, zgodnie z którą przychodem są kwoty należne choćby faktycznie nie zostały otrzymane, tj. nawet w przypadku braku ich uregulowania (dotyczy to odpowiednio kosztów podatkowych).
Zgodnie z projektem wprowadzona zostanie możliwość pomniejszenia przez wierzyciela podstawy opodatkowania o kwotę wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta nie zostanie uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w oznaczonym terminie od dnia upływu terminu jej płatności określonego w fakturze (rachunku).
W przypadku, gdy po dokonaniu korekty podstawy opodatkowania należność zostałaby uregulowana (zbyta), wierzyciel będzie musiał zwiększyć podstawę opodatkowania oraz zapłacić podatek w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana (zbyta).
Dłużnik natomiast (w celu zachęcenia go do regulowania zobowiązań gospodarczych) będzie zobowiązany do doliczenia do podstawy opodatkowania kwoty nieuregulowanego zobowiązania i analogicznie – w przypadku uregulowania zobowiązania – będzie miał prawo do korekty zwrotnej w rozliczeniu za okres, w którym zobowiązanie to zostanie uregulowane
Zmiana ta ma jednak obowiązywać dopiero od 1 stycznia 2020 roku.
 

Podstawa:

1. Projekt z dnia 27.09.2017 roku dotyczący ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu wprowadzenia uproszczeń dla przedsiębiorców w prawie podatkowym i gospodarczym. (druk 2862)
2. Projekt z dnia 20.09.2018 r. – ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (UD429)