Kolejny wyrok TSUE w sprawie podmiotowości na gruncie VAT

W dniu 11 grudnia 2025 roku zapadło orzeczenie TSUE w sprawie czeskiej dotyczącej spółki cywilnej jako podatnika VAT (C-796/23). Tym samym jest to dalszy ciąg rozważań dotyczących podmiotowości na gruncie vat, czego wyrazem był również wyrok w polskiej sprawie dotyczący małżonków jako podatnika w VAT (wyrok z 3 kwietnia 2025 r., C-213/24).

TSUE podobnie jak w polskiej sprawie wskazał:

,,Artykuł 9 ust. 1 i art. 193 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2013/43/UE z dnia 22 lipca 2013 r., należy interpretować w ten sposób, że: stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują, iż jednego ze wspólników spółki cywilnej nieposiadającej osobowości prawnej odrębnej od osobowości prawnej swoich członków i świadczącego usługi podlegające opodatkowaniu, zwanego „wyznaczonym wspólnikiem”, uważa się za osobę zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej od podlegających opodatkowaniu usług świadczonych przez innych wspólników tej spółki, nawet jeśli to oni występowali wobec swoich klientów końcowych w związku ze świadczeniem tych usług, oraz że w tym względzie nie ma znaczenia okoliczność, że w tym celu ci inni wspólnicy odeszli od przepisów prawa cywilnego dotyczących reprezentacji wspomnianej spółki w stosunkach z osobami trzecimi, zawierając umowy ze swymi klientami końcowymi we własnym imieniu.”

Co istotne TSUE podniósł, w treści uzasadnienia:

,,Należy jednak stwierdzić, że – jak zauważyła również w istocie rzeczniczka generalna w pkt 34–38 opinii – nie wydaje się, aby można było wykluczyć, iż ze względu na te ścisłe powiązania stosowanie przepisów krajowych transponujących art. 11 dyrektywy 2006/112 mogłoby w niniejszej sprawie pozwolić na traktowanie Česká síť i odnośnych oddziałów jako jednego podatnika, niezależnie od okoliczności, że są one niezależne pod względem prawnym, gdyby wykazano, że podział sprzedaży pomiędzy te cztery spółki, z których wszystkie wydają się być kontrolowane, bezpośrednio lub pośrednio, przez jedynego wspólnika Česká síť, wynika z czysto sztucznej struktury, stanowiącej nadużycie. Takie stwierdzenie skutkowałoby tym, że zwolnienie przewidziane w art. 287 pkt 7 dyrektywy 2006/112 dla Republiki Czeskiej nie miałoby zastosowania, ponieważ łączny obrót tych spółek przekraczałby próg przewidziany w tym przepisie.”