Bój o właściwą stawkę podatku od nieruchomości - ciąg dalszy
Stawka podatku od nieruchomości przewidziana dla budynków mieszkalnych? Niby wszystko jasne. Skąd w takim razie spory z organami?
W art. 5 ust. 1 pkt 2 Ustawy o podatku od nieruchomości wyszczególniono górne granice wysokości stawek przewidzianych do opodatkowania budynków. I tak ustawodawca przewidział, że w stosunku do budynków mieszkalnych stawka będzie najniższa i wyniesie maksymalnie 1,19 zł/m2 (w 2025 r.), a w stosunku do budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej - 34,00 zł/m2 (w 2025 r.).
Wydaje się zatem, że kwalifikacja i odpowiadająca jej stawka jest jasna i klarowna. W praktyce jednak okazuje się, że takie sformułowanie w ustawie daje pole do licznych sporów między podatnikami a organami.
Ale właściwie o jakie sformułowanie chodzi? Konkretnie o „budynki mieszkalne zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej”. Uznanie bowiem budynku mieszkalnego za zajęty na prowadzenie działalności będzie skutkowało obowiązkiem zastosowania najwyższej stawki, podczas gdy, „zwykły” budynek mieszkalny (czyli niezajęty na prowadzenie działalności) będzie opodatkowany według preferencyjnej stawki. Różnica w kwocie podatku tylko ze względu na zmianę kwalifikacji budynku, a co za tym idzie zastosowanie innej stawki, będzie powodowała bardzo odczuwalny wzrost zobowiązań podatkowych. Dla przykładu porównując budynek mieszkalny o powierzchni użytkowej 60 m2, opodatkowany preferencyjną stawką, podatek od nieruchomości wyniesie maksymalnie 71 zł, natomiast w przypadku zajęcia go na prowadzenie działalności gospodarczej, kwota podatku wzrośnie aż do 2 040 zł – jest to prawie 29-krotny wzrost.
Nic zatem dziwnego, że podatnicy często bronią się przed zastosowaniem najwyższej stawki, gdy w ich odczuciu budynek mieszkalny nie jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej. Dobrym przykładem jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 14 stycznia 2025 r. o sygn. I SA/Gl 426/24, w którym sąd uznał, że „Za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej nie będą mogły być uznane natomiast te części budynku mieszkalnego, które są wykorzystywane (zajęte) na cele mieszkalne, przez co należy rozumieć trwałe zaspokajanie podstawowych potrzeb mieszkaniowych posiadacza lokalu, nawet wówczas, gdy ich oddanie przez podatnika (np. dewelopera, spółdzielnię mieszkaniową, (…) lub innego właściciela będącego przedsiębiorcą) do korzystania osobom trzecim dla realizacji tej funkcji (…), nastąpiło w ramach gospodarczej działalności podatnika (np. komercyjnego najmu). Biorąc pod uwagę preferencyjne opodatkowanie lokali mieszkalnych, istotne jest to, by w budynku (lokalu) takim realizowany był cel polegający na zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych w przedstawionym wyżej rozumieniu. Bez znaczenia pozostaje natomiast okoliczność, czy funkcja ta (tzn. mieszkaniowa) realizowana jest przez podatnika, czy jego najemcę”.
Zdajemy sobie sprawę z trudności w wyborze właściwej stawki podatku od nieruchomości, w związku z tym zachęcamy do kontaktu z naszymi specjalistami, którzy chętnie Państwu pomogą i odpowiedzą na wszystkie pytania.
