Doręczenie kopii decyzji nie jest wiążące
.png)
Czy doręczenie pełnomocnikowi strony drogą elektroniczną skanu papierowej decyzji podatkowej, która została podpisana odręcznie jest skuteczne?
Jak wskazuje art. 144 § 5 ordynacji podatkowej, w przypadku, gdy stronę postępowania podatkowego reprezentuje pełnomocnik będący adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym, to doręczenie pism następuje za pomocą środków komunikacji elektronicznej albo w siedzibie organu podatkowego.
Natomiast zgodnie z art. 126 § 1 ordynacji podatkowej pisma utrwalone w postaci papierowej opatruje się podpisem własnoręcznym, natomiast pisma utrwalone w postaci elektronicznej opatruje się kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym lub kwalifikowaną pieczęcią elektroniczną organu podatkowego ze wskazaniem w treści pisma osoby opatrującej pismo pieczęcią.
Ponadto na podstawie art. 3 pkt 2 ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne poprzez dokument elektroniczny należy rozumieć stanowiący odrębną całość znaczeniową zbiór danych uporządkowanych w określonej strukturze wewnętrznej i zapisany na informatycznym nośniku danych.
Tym samym w przypadku gdy organ podatkowy doręcza pełnomocnikowi strony pismo za pomocą środków komunikacji elektronicznej, jest obowiązany sporządzić to pismo w formie dokumentu elektronicznego i opatrzyć podpisem elektronicznym. Zatem w przypadku doręczenia skanu decyzji wydanej w formie papierowej, opatrzonej odręcznym podpisem i nieopatrzonej podpisem elektronicznym, nie można powiedzieć, że mamy do czynienia z dokumentem elektronicznym, bowiem w pierwotnej formie dokument ten był dokumentem papierowym. Dokument ten też nie może zostać uznany za podpisany, bowiem został doręczony elektronicznie, a zatem odręczny podpis nie jest właściwą formą podpisu takiego dokumentu.
Takiego dokumentu nie można zatem uznać za skutecznie doręczony.
Do takich wniosków doszedł NSA w postanowieniach z 4 sierpnia 2023 r. sygn. III FSK 863/23, III FSK 864/23, III FSK 865/23, III FSK 863/23 potwierdzając wcześniejsze stanowisko WSA w Krakowie.
