Estoński CIT a ulga na złe długi
Estoński CIT wprowadza odrębne zasady ustalania podstawy opodatkowania. Podobnie jest w przypadku ulgi na złe długi w podatku CIT.
Z art. 18aa ustawy o CIT wprost wynika, że wraz z wejściem w model estoński następuje utrata prawa lub obowiązku stosowania ulgi na złe długi.
Ponadto jak wynika z art. 18f ust. 1 ustawy o CIT zmniejszenia lub zwiększenia podstawy opodatkowania w związku z zastosowaniem ulgi na złe długi dokonuje się w odniesieniu do podstaw opodatkowania, o których mowa w art. 18 i art. 24d ust. 3 ustawy o CIT oraz po dokonaniu właściwych odliczeń. Natomiast zgodnie z art. 28h ust. 1 ustawy o CIT do podatników opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek nie stosuje się zasad opodatkowania, o których mowa m.in. w art. 19 i 24d ustawy o CIT. Zatem ulga na złe długi nie ma wpływu na podstawę opodatkowania spółek objętych ryczałtem od dochodów spółek.
W związku z powyższym podmiot objęty ryczałtem od dochodów spółek nie rozlicza ulgi na złe długi ani jako wierzyciel ani jako dłużnik. Nie wpływa to jednak w żaden sposób na rozliczenia po stronie drugiego podmiotu, jeśli nie jest objęty ryczałtem od dochodów spółek.
