Estoński CIT – najem mieszkań dla pracowników bez podatku
W estońskim CIT ponoszone przez spółkę wydatki należy oceniać pod kątem tego czy stanowią wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą albo ukryte zyski, ponieważ to te zdarzenia podlegają opodatkowaniu ryczałtem.
W ramach zasad ogólnych podatku CIT ponoszony wydatek byłby oceniany w zakresie tego czy może stanowić koszt uzyskania przychodu, wpływający na wysokość dochodu podlegającego opodatkowaniu.
Dzisiejszy wpis dotyka obu tych kwestii, gdyż omawiana interpretacja indywidualna dotyczy spółki z o. opodatkowanej tzw. klasycznym CIT, która dopiero rozważa zmianę formy opodatkowania na CIT estoński.
Ta spółka ponosi koszty zakwaterowania pracowników będących obcokrajowcami i chciała potwierdzić czy ma prawo do kosztów podatkowych, a w estońskim CIT, czy na pewno nie zapłaci podatku od tych wydatków.
Spis treści:
- Czym są koszty uzyskania przychody i wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą?
- Co wynika z najnowszej interpretacji indywidualnej?
- Czym są koszty uzyskania przychody i wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą?
Ustawodawca sformułował bardzo ogólną definicję kosztu uzyskania przychodu. Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztem podatkowym jest każdy wydatek, który spełnia określone warunki:
a. został poniesiony przez spółkę, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych spółki,
b. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
c. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
d. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
e. został właściwie udokumentowany,
f. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Definicja ta jest tak ogólna nieprzypadkowo, gdyż nie wymaga nowelizacji nawet w przypadku dynamicznie zmieniających się realiów gospodarczych. Wystarczy by dany wydatek spełniał ww. warunki i może być uznany za koszt podatkowy.
W przypadku opodatkowania estońskim CIT, spółki muszą zapomnieć o pojęciu kosztów uzyskania przychodów, gdyż na podstawie art. 28h ust. 1 ustawy o CIT, w tym modelu nie stosuje się zasad ogólnych podatku CIT, a to znaczy, nie występuje tu pojęcie przychodu podatkowego, kosztu uzyskania przychodu i dochodu podatkowego.
Wysokość ponoszonych wydatków nie zmniejsza wysokości podatku, który musi zapłacić spółka opodatkowana estońskim CIT. Wręcz przeciwnie, z poniesieniem niektórych wydatków wiąże się konieczność zapłaty podatku.
Tak jest w przypadku wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą (art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT), które są jednym ze zdarzeń, z którymi wiążę się konieczność zapłaty podatku w modelu estońskim.
Tu ustawodawca nie zawarł osobnej definicji i nie wskazał czym jest wydatek związany z działalnością gospodarczą, a który wydatek jako niezwiązany z działalnością gospodarczą będzie podlegać opodatkowaniu.
W objaśnieniach podatkowych do estońskiego CIT wskazał, jedynie, że każdą sytuację należy oceniać odrębnie, a definicja kosztu uzyskania przychodu znana z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i zasad ogólnych może służyć jedynie jako pewna wskazówka. Wskazano tam jedynie, na przykłady wydatków, które mogą podlegać opodatkowaniu jako wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą i są to wydatki o charakterze sankcyjnym, np. kary, grzywny czy odsetki.
2. Co wynika z najnowszej interpretacji indywidualnej?
W interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2025 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.637.2024.2.END, Dyrektor Krajowej Informacji potwierdził zapatrywania spółki z o.o.:
a. wydatki ponoszone na wynajem mieszkań dla pracowników cudzoziemców stanowią koszty uzyskania przychodów,
b. wydatki ponoszone na wynajem mieszkań dla pracowników cudzoziemców nie podlegają opodatkowaniu ani jako dochód z tytułu ukrytych zysków, ani jako wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą.
To korzystne, choć przewidywalne rozstrzygnięcie i wpisujące się w utrwaloną linię interpretacyjną organów podatkowych.
