Jak prawidłowo wykazać do opodatkowania powierzchnię budynku?

Wielu z podatników zapewne często nie wie, czy prawidłowo wykazuje powierzchnię budynków podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Często taka niewiedza może prowadzić do zaległości podatkowych i naliczenia odsetek. W jaki sposób mierzona powierzchnia będzie zatem prawidłowa dla potrzeb podatku od nieruchomości?

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, podstawę opodatkowania w stosunku do budynków stanowi ich powierzchnia użytkowa. Ustawodawca w art. 1a ust. 1 pkt 5 wskazał, że przez powierzchnię użytkową należy rozumieć powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

Na podstawie powyższego, możemy zauważyć, że istotne jest nie tylko zmierzenie długości ścian z ich wewnętrznej strony, ale także dokonanie pomiarów z uwzględnieniem odpowiednich pomieszczeń.

Ponadto, istotną kwestią, którą podatnicy często pomijają jest fakt, iż powierzchnia pomieszczeń, których wysokość w świetle wynosi od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość ta jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się (art. 4 ust. 2). Szczególnie ważne jest to w sytuacji podatników posiadających poddasza użytkowe. Wysokość tych pomieszczeń jest zazwyczaj zróżnicowana, co może prowadzić do zawyżenia podatku licząc powierzchnię jedynie „po podłodze” bez uwzględnienia powyższych wskazań.

Jak wynika z powyższego, warto zatem zweryfikować wykazywaną powierzchnię posiadanych budynków. Zmiana ta może pomóc uniknąć nieprzyjemnych konsekwencji w przyszłości lub pozwolić nie nadpłacać podatku.