Kary umowne firm przewozowych a CIT Estoński

Kary umowne z tytułu m.in.: opóźnienia kursu od 2 do 15 minut, przyśpieszenia kursu od 1 do 5 minut, czystości pojazdu ponoszone przez Spółkę prowadzącą działalność przewozową, nie zdeterminują powstania dochodu z tytuł wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą

Tak wynika z interpretacji z 18/07/2025 r., znak sprawy:
0111-KDWB.4010.47.2025.2.KKM

Stan faktyczny:

Wnioskodawca opodatkowany jest w formie ryczałtu od dochodów spółek (dalej: „estoński CIT”), uregulowanym w rozdziale 6b ustawy o CIT. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest transport drogowy pasażerski rozkładowy (PKD: 49.31.Z).

Spółka w ramach swojej działalności podpisuje z różnymi podmiotami np. gminami umowy na świadczenie usług przewozowych w publicznym transporcie zbiorowym, a także z podmiotami prywatnymi umowy na przewóz osób. Umowy te stanowią podstawę do wykonywania regularnych kursów na określonych trasach i zgodnie z ustalonym rozkładem jazdy.

W umowach zawartych pomiędzy Spółką a Zamawiającymi (nie zawsze są to gminy) dotyczących świadczenia usług przewozowych w publicznym transporcie zbiorowym, zawarto również postanowienia dotyczące kar umownych za niewykonanie zleconych zadań lub za uchybienia w realizowanych przez Spółkę zadaniach. Kary umowne są ustalone jako wielokrotność stawki netto za wozokilometr (dalej: „WWKM”) lub jako określona kwota w złotych polskich (PLN). Rodzaj i wysokość naliczania kary zależy od danej umowy z konkretną gminą.

Spółka została obciążona karami m.in. z tytułu:

1. opóźnienia kursu od 2 do 15 minut,
2. przyśpieszenia kursu od 1 do 5 minut,
3. czystości pojazdu,
4. estetyki pojazdu,
5. wyświetlaczy wewnętrznych,
6. zapowiedzi zewnętrznych,
7. obsługi przystanku - brak zatrzymania,
8. obsługi przystanku - brak dojazdu do krawędzi przystanku;
9. obsługi przystanku - brak aktywacji systemu otwierania drzwi tzw. „gorący przycisk”,
10. niezastosowania się do organizacji ruchu na przystankach, dworcach,
11. systemu zliczenia pasażerów - brak przekazania pliku Excel w wyznaczonym terminie,
12. braku włączenia pojazdu rezerwowego/uruchomienia komunikacji zastępczej w czasie określonym w umowie.

Spółka powzięła wątpliwość czy wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz kontrahentów tytułem zapłaty kar umownych, stanowią dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą i podlegają opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek po stronie Wnioskodawcy zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT?

Co uznał organ?

Organ – moim zdaniem słusznie – uznał, że wydatków z tytułu opisanych wyżej kar umownych nie można uznać za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT. Są to bowiem wydatki, które wynikają ze specyfiki prowadzonej przez Spółkę działalności polegającej na świadczeniu usług przewozowych. Należy zatem uznać, że wykazują związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

 W interpretacji przeczytamy, że: „Przedstawione wyżej okoliczności ponoszenia opłat za niespełnienie warunków umowy, także wskazują na związek z istotą prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej. Opłaty są ponoszone dodatkowo wskutek prowadzenia takiej działalności jako działalności o charakterze zarobkowym i wykazują związek z tą działalnością.

Opłaty za niespełnienie warunków zlecenia nie stanowią „publicznoprawnych wydatków o charakterze sankcyjnym”, o których mowa w Przewodniku. Wynikają one bowiem ze stosunków cywilnoprawnych łączących Państwa Spółkę z kontrahentami i są efektem zawartych umów w zakresie realizacji działalności przewozowej.

Ponadto, wskazują Państwo, że zapłata kar umownych wynika z działań, które są uzasadnione ekonomicznie i racjonalne gospodarczo, ponieważ brak wprowadzenia w umowach zapisów o karach może zniechęcić potencjalnego kontrahenta do nawiązania współpracy ze Spółką (składania Spółce zamówień). Tego typu postanowienia są normalną praktyką biznesową mającą na celu zabezpieczenia interesu kontrahenta. Brak zapłaty kary może spowodować utratę klienta, a przez to także utratę przyszłych zysków (wyższych od zapłaconych kar) oraz może narazić Spółkę na dodatkowe koszty związane z obsługą prawną roszczeń kontrahentów o wypłatę tych kar, w tym koszty sporów sądowych oraz odsetek za nieterminową zapłatę.

Powyższe dodatkowo zatem potwierdza zasadność ponoszenia opłat za niespełnienie warunków umowy i związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. W konsekwencji należy uznać, że ww. wydatki nie będą stanowić wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, wobec czego nie będą podlegały opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek”.