Praca zdalna w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD - przykłady.
W ramach modyfikacji Modelowej Konwencji OECD oraz Komentarza do niej, Rada OECD postanowiła rozszerzyć treść Komentarza do art. 5 Konwencji. Stanowią one o kwalifikacji miejsca zamieszkania osoby fizycznej, która pracuje na rzecz zagranicznego przedsiębiorstwa, jako stałego miejsca prowadzenia działalności przez to przedsiębiorstwo. Znowelizowany Komentarz stanowi o konieczności badania, czy praca zdalna wykonywana jest z miejsca zamieszkania przez minimum 50% całkowitego czasu pracy na rzecz przedsiębiorstwa w dowolnym okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym. Kryterium to pozwala na ustalenie czy konieczne jest przejście do badania dalszych przesłanek powstania stałego miejsca prowadzenia działalności (powyżej 50%), czy też nie (poniżej 50%).
W pkt 41.21 Komentarza do art. 5 Konwencji Rada postanowiła wskazać kilka przykładów, które będą obrazowały aktualne podejście do kwalifikacji miejsca zamieszkania jako stałego miejsca prowadzenia działalności w danym państwie.
Przykład nr 1
Pracownica RCo, przedsiębiorstwa z państwa R, pracuje z państwa R w ramach swojego regularnego harmonogramu pracy. W ciągu dwunastu miesięcy wynajmuje ona miejsce w państwie S i pracuje z niego przez okres trzech kolejnych miesięcy po pobycie wakacyjnym w państwie S.
Miejsce w państwie S, z którego pracuje, nie powinno być uważane za stałe, ponieważ działalność RCo była prowadzona w tym miejscu przez trzy miesiące w ciągu dwunastu miesięcy. W związku z tym nie ma on charakteru stałego.
Ten sam wniosek byłby prawidłowy, gdyby czas pracy w miejscu w państwie S wynikałby z innych powodów osobistych, takich jak opieka nad chorym krewnym. Ponadto, fakt, że dana osoba zachowuje miejsce (np. dom wakacyjny) i ponosi koszty związane z jego utrzymaniem przez cały okres, nie ma znaczenia; czas poświęcony na wykonywanie czynności związanych z działalnością przedsiębiorstwa w tym miejscu jest decydującym czynnikiem przy ocenie, czy miejsce to jest stałe w rozumieniu art. 5.
Przykład nr 2
Pracownica RCo, przedsiębiorstwa z państwa R, pracuje w swoim domu w państwie S przez jeden lub dwa dni w tygodniu przez okres dwunastu miesięcy, co stanowi łącznie 30 % jej czasu pracy w tym okresie. Dom w państwie S, z którego pracuje, należy uznać za stały, ponieważ miejsce to było wykorzystywane do prowadzenia działalności związanej z działalnością RCo przez okres dwunastu miesięcy, a zatem ma wystarczający stopień trwałości. Osoba ta spędza mniej niż 50% swojego czasu pracy pracując z domu w państwie S.
Wobec braku innych faktów i okoliczności wskazujących na coś przeciwnego, dom ten nie byłby miejscem prowadzenia działalności przez RCo, a zatem nie byłby stałym miejscem prowadzenia działalności lub stałym zakładem RCo w państwie S.
Przykład nr 3
Pracownik RCo, przedsiębiorstwa z państwa R, pracuje w swoim domu w państwie S przez 80% czasu pracy w dowolnym okresie dwunastu miesięcy. Regularnie odwiedza klientów RCo w państwie S w celu świadczenia usług na ich rzecz.
Dom w państwie S, z którego pracuje, należy uznać za stały, ponieważ miejsce to było wykorzystywane do prowadzenia działalności związanej z działalnością gospodarczą RCo przez cały okres dwunastu miesięcy, a zatem ma wystarczający stopień trwałości. Osoba ta spędza co najmniej 50% swojego czasu pracy pracując z domu w państwie S i istnieje komercyjny powód jej obecności w państwie S. RCo ma komercyjny powód obecności pracownika w państwie S, ponieważ ułatwia to świadczenie usług przez RCo (za pośrednictwem tej osoby) klientom w państwie S, gdzie znajduje się dom tej osoby.
W przypadku braku innych faktów i okoliczności wskazujących na coś przeciwnego, dom byłby miejscem prowadzenia działalności przez RCo i stałym miejscem prowadzenia działalności, stałym zakładem RCo w państwie S.
