Czy zaprzestanie produkcji oznacza zmianę rodzaju działalności?
Odpowiedź na to pytanie znajdziemy w najnowszym wyroku NSA z dnia 11 stycznia 2024 r., sygn. akt II FSK 1994/23.
Sprawa dotyczyła spółki produkującej maszyny górnicze. Jak wskazano we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, w 2007 r. do spółki wniesiono aportem stalownię – celem pozyskania surowca do produkcji maszyn górniczych. Ze względu na kryzys na rynku stalowym w 2008 r., wnioskodawca podjął decyzję o wstrzymaniu produkcji wyrobów stalowych, zakładając jednocześnie możliwość wznowienia produkcji w przyszłości. Z chwilą wstrzymania produkcji zmieniono stawkę amortyzacji na 1% rocznie w odniesieniu do wszystkich środków trwałych znajdujących się w stalowni. Spółka nie zmieniła zakresu działalności w umowie spółki oraz nie dokonała modyfikacji wpisu w KRS. Z przyczyn ekonomicznych i restrukturyzacyjnych, wnioskodawca podjął niedawno decyzję o rezygnacji ze wznowienia działalności stalowni. Spółka argumentowała, że produkcja wyrobów stalowych jest dla niej nieopłacalna ze względu na obecną sytuację rynkową, w związku z czym zdecydowano o likwidacji stalowni z powodu utraty jej przydatności gospodarczej.
Wobec powyższego spółka we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zapytała, czy będzie uprawniona do zaliczenia strat powstałych wskutek braku pełnej amortyzacji stalowni do kosztów uzyskania przychodów. Stała na stanowisku, że likwidacja stalowni następuje z innych przyczyn niż zmiana przedmiotu działalności, w związku z czym straty będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym nie znajdzie tu zastosowanie wyłączenie wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.
Dyrektor KIS nie zgodził się ze stanowiskiem spółki. Wskazał, iż w opisywanym przypadku zastosowanie ma powyżej wskazany art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT. Dyrektor KIS stwierdził, iż bez znaczenia pozostaje brak modyfikacji zakresu działalności w umowie spółki oraz wpisu w KRS, bowiem samo zaprzestanie produkcji wyrobów stalowych świadczy już o zmianie rodzaju działalności.
Interpretacja ta została uchylona przez WSA w Gliwicach. Sąd wskazał, że podatnicy mają prawo podejmować racjonalne decyzje zmierzające do uzyskania największej efektywności ekonomicznej w swojej działalności. Wobec powyższego, spółka likwidując stalownię podjęła działania prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Niezlikwidowanie stalowni mogłoby doprowadzić do nierentowności podstawowej działalności spółki oraz osłabienia jej pozycji na rynku.
Powyższy wyrok został utrzymany w mocy przez NSA. Sąd uznał, że likwidacja stalowni nie stanowiła faktycznej zmiany rodzaju prowadzonej działalności, w związku z czym nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT. Wobec powyższego należy uznać, że likwidacja nierentownego środka trwałego prowadzi do minimalizacji strat, co stanowi działania związane z zabezpieczeniem źródła przychodu podatnika. Jak wskazała sama spółka, decyzja o likwidacji stalowni była podyktowana obecną sytuacją gospodarczą oraz ekonomiczną. W rezultacie NSA uznał, że straty związane z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Źródło: uzasadnienie ustne wyroku NSA z dnia 11 stycznia 2024 r., sygn. akt II FSK 1994/23
#CIT #koszty #strata #rodzaj działalności #zaprzestanie produkcji
