KSeF – Wykluczeni cyfrowo i tezy z nimi związane
No i doczekaliśmy się wątpliwości interpretacyjnych i wykładniczych w sprawie KSeF2.0 i okoliczności związanych z rozumieniem przepisu pozwalającego na odroczenie e-fakturowania do 2027 r.
O pojęciu podmiotów wykluczonych cyfrowo w rozumieniu Ministerstwa Finansów i głównych założeń nowelizacji KSeF2.0 pisałem niedawno na blogu LTCA: https://akademialtca.pl/blog/ksef-podmioty-wykluczone-cyfrowo
Generalnie chodzi o przepis, który w pierwszej kolejności stanowi, że:
„W okresie od dnia 1 kwietnia 2026 r. do dnia 31 grudnia 2026 r. podatnicy obowiązani do wystawiania faktur ustrukturyzowanych mogą wystawiać faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej,
jeżeli łączna wartość sprzedaży wraz z kwotą podatku u tych podatników udokumentowana tymi fakturami wystawionymi w danym miesiącu jest mniejsza lub równa 10 000 zł.”
A w drugiej kolejności precyzuje, że:
„Podatnik, o którym mowa w ust. 1, traci prawo do wystawiania faktur elektronicznych oraz faktur w postaci papierowej począwszy od faktury, którą przekroczono wartość, o której mowa w ust. 1.”
Na tle powyższego powstały dwie tezy.
Pierwsza, głosi że norma ta jest źle skonstruowana, ponieważ nie bierze pod uwagę dobrowolności fakturowania poza KSeF transakcji B2C (na rzecz konsumentów).
Druga z kolei, głosi, że sformułowanie „udokumentowane tymi fakturami” można odczytywać taki sposób, że limit 10k odnosi się nie do całej sprzedaży na miesiąc podatnika, ale do sprzedaży udokumentowanej „tymi” fakturami.
Z pierwszą tezą się nie zgadzam.
W mojej ocenie sformułowanie „podatnicy obowiązani do wystawiania faktur ustrukturyzowanych” jest tutaj kluczowe i odnosi się do dwóch aspektów. Po pierwsze, że chodzi wyłącznie o podmioty, które z jednej strony są obowiązane do wystawienia e-faktury z racji posiadanego statusu – posiadające w Polsce siedzibę lub stałe miejsce wykonywania działalności gospodarczej, niepodlegające wyłączeniu na mocy ustawy ani rozporządzeń wykonawczych. Po drugie, że chodzi o podmioty obowiązane do wystawiania e-faktury z racji rodzaju (typologii) dokumentowanej transakcji – a więc nie obejmujące świadczeń na rzecz podmiotów niezarejestrowanych i nieposiadających NIP (np. konsumenci lub podmioty korzystające ze zwolnienia unijnego w procedurze SME) oraz nie obejmujące świadczeń wykluczonych z KSeF (np. na mocy rozporządzenia wykonawczego w sprawie w sprawie przypadków odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, w których podatnik nie ma obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych, np. udokumentowanych biletem jednorazowym).
W efekcie, wydaje się że w tym zakresie norma ta jest jak najbardziej czytelna i wcale nie oznacza, aby utrata prawa do wystawiania faktur ustrukturyzowanych miała również obejmować utratę prawa do fakturowania konsumentów poza KSeF.
Co do drugiej teorii natomiast. Faktycznie literalne czytanie omawianej normy może zasugerować, iż firmy, nawet te o znacznie większym miesięcznym obrocie brutto ze sprzedaży niż 10 tys. złotych również mogą skorzystać z omawianego uprawnienia, o ile jakieś ich sporadyczne lub pojedyncze faktury nie przekraczają tego limitu. Stąd w sieci pojawiają się tezy, iż nawet więksi podatnicy jeszcze do 31.12.2026 r. mogą utrzymać jakiś poziom fakturowania np. w excelu, a poza tymi „wyjątkami” utrzyma on sprzedaż e-fakturowaną. Niezwykle ciekawe podejście, z którym nawet bym się mógł zgodzić, gdyby nie „tłuczone” non stop wypowiedzi Ministerstwa Finansów dotyczące założeń [celów] ww. normy. Stąd z jednej strony zalecałbym ostrożność w tego rodzaju interpretacji, z drugiej strony – jeśli nie mamy wyjścia i np. nasz system nas mocno blokuje z e-fakturowaniem jakiejś transakcji która per miesiąc mieściłaby się w omawianym limicie – przypominam, że kary pieniężne jeszcze w 2026 roku nie będą obowiązywać. Jeśli więc nie mamy wyjścia, dlaczego nie!
