Preferencyjna stawka podatku dla miejsc parkingowych przy placówkach medycznych – ważny wyrok WSA

W najnowszym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2025 r. (III SA/Wa 21000/25), który dotyczył stawki podatku od nieruchomości, Sąd zmierzył się z problemem, który budzi wątpliwości interpretacyjne: czy miejsca parkingowe przeznaczone dla pacjentów placówki medycznej korzystają z preferencyjnej stawki podatku. 

Sąd w ustnych motywach wyroku odpowiedział jasno – tak, a stanowisko organu podatkowego było nie tylko nieprzekonujące, lecz również oparte na założeniach, których w ustawie po prostu nie ma. 

Preferencyjna stawka przy związku ze świadczeniem zdrowotnym 

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, Rada gminy określa wysokość stawek podatku od nieruchomości (…) dla gruntów, budynków lub ich części związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu ustawy o działalności leczniczej, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń. Przepis 

To właśnie interpretacja pojęcia „związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych” stała się podstawą odmowy przyznania preferencyjnej stawki w wydanej przez organ interpretacji podatkowej. 

Zdaniem organu związek musi być „niezbędny” 

Organ podatkowy uznał, że związek pomiędzy obiektem a działalnością leczniczą musi mieć charakter niezbędny, aby można było zastosować preferencyjną stawkę. Innymi słowy – parking nie jest elementem koniecznym do udzielania świadczeń zdrowotnych, a więc zdaniem organu nie może korzystać z preferencji. 

Problem w tym, że ustawodawca nigdzie nie wprowadził kryterium niezbędności. Nie ma go ani w treści art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d UPOL, ani w przepisach ustawy o działalności leczniczej. To konstrukcja stworzona wyłącznie przez organ – i jako taka została przez Sąd jednoznacznie odrzucona. 

WSA wskazał wyraźnie, że związek może mieć charakter pośredni, o ile funkcja obiektu pozostaje w logicznym i rzeczywistym powiązaniu z działalnością medyczną. 

Parking jako element funkcjonalnie powiązany ze świadczeniami zdrowotnymi  

W przywołanej sprawie nieprawidłowe okazało się stanowisko organu, że udostępnienie pacjentom miejsc parkingowych powinno być traktowane jako świadczenie usług parkingowych. Sam organ, w odpowiedzi na skargę przyznał z resztą, że zapewnienie miejsc parkingowych jest „bardzo użyteczne” dla pacjentów. To tylko potwierdziło, jak bardzo parking wpisuje się w logistyczną i funkcjonalną część dostępu do świadczeń.  

Sąd odrzucił tę tezę jednoznacznie, wskazując że skoro parking jest nieodpłatny i dostępny tylko dla pacjentów, nie może stanowić przedmiotu działalności gospodarczej. Nie służy generowaniu zysku, lecz realizacji zapewnienia dostępności usług zdrowotnych. 

Sąd zaakcentował zatem kilka kluczowych kwestii: 

• parking jest przeznaczony wyłącznie dla pacjentów, 

• korzystanie z niego jest nieodpłatne, 

• miejsca nie pełnią żadnej innej funkcji gospodarczej, 

• ich dostępność może wpływać na wybór placówki przez pacjenta – szczególnie osoby z niepełnosprawnościami, 

• pozostają funkcjonalnie związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, bo umożliwiają pacjentom realny dostęp do usług. 

Wyrok jest na ten moment nieprawomocny, ale jego znaczenie jest nie do przecenienia. Stanowi ważną wskazówkę dla praktyki interpretacyjnej: 

• nie można dowolnie rozszerzać przesłanek ograniczających preferencyjne stawki, 

• „związek” z działalnością leczniczą to nie tylko sprzęt i pomieszczenia medyczne, ale również infrastruktura wspierająca pacjentów, 

• samorządy nie mogą klasyfikować wszystkiego, co nie jest gabinetem lekarskim, jako działalności gospodarczej. 

Wyrok WSA w Warszawie wpisuje się w racjonalne podejście: placówka medyczna to nie tylko ściany i sprzęt, ale też funkcjonalne otoczenie, dzięki któremu pacjent może w ogóle z tej placówki skorzystać.