TSUE o stałym miejscu prowadzenia działalności raz jeszcze
W dniu 01 lutego 2024 r. Rzecznik Generalny wydał opinię w przedmiocie pytania prejudycjalnego w rumuńskiej sprawie C‑533/22 SC Adient Ltd & Co. KG dotyczącej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
W ogólnym zarysie problem jaki ma rozstrzygnąć TSUE dotyczy tego czy korzystanie z zasobów spółki zależnej prowadzi do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
W wydanej opinii Rzecznik Generalny stwierdził – powołując się na wcześniejsze orzecznictwo TSUE w tym zakresie - , że oceniana sytuacja nie powinna prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
W opinii Rzecznika wskazano bowiem w propozycjach odpowiedzi na pytania prejudycjalne: „Niezależna spółka należąca do grupy (w innym państwie członkowskim) nie jest stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej – w rozumieniu art. 44 zdanie drugie dyrektywy 2006/112/WE – innej spółki należącej do grupy wyłącznie na podstawie powiązań na gruncie prawa spółek. Nawet złożona umowa o świadczenie usług nie może zasadniczo skutkować dokonaniem przez usługodawcę podlegającego opodatkowaniu świadczenia na rzecz wynikającego z niej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy. Miejsce świadczenia tych usług jest tak samo niezależne od rodzaju transakcji wyjściowych (dostawa lub usługa) usługobiorcy, jak od miejsca konsumpcji poszczególnych usług przetwarzania.”
Co ciekawe Rzecznik Generalny wskazuje nowe kierunku identyfikacji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poprzez ustalenia następujących okoliczności:
- Czy umowa między spółką zależną a spółką dominującą jest umową o udostępnienie zasobów (ludzkich i technicznych), oraz
- Czy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej zastępuje funkcje centrali? Jest to istotne dla określenia, czy potrzebne są zarówno zasoby ludzkie, jak i techniczne?
Rzecznik bowiem wskazał, w kolejnej propozycji odpowiedzi na pytanie prejudycjalne, że: „Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 44 zdanie drugie dyrektywy 2006/112/WE istnieje dopiero wtedy, gdy zastępuje ono spółkę główną znajdującą się w innym państwie członkowskim. W związku z tym umowa z usługodawcą może ustanowić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej tylko wtedy, gdy nie odnosi się wyłącznie do świadczenia usług w odniesieniu do towarów usługobiorcy. Musi raczej mieć na celu zapewnienie niezbędnego personelu lub niezbędnych zasobów materialnych, tak aby odbiorca świadczeń mógł świadczyć podobne usługi lub dostawy na miejscu (tj. w lokalizacji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej), jak ze spółki głównej.”
Nie wiadomo czy za taką wykładnią pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności opowie się TSUE. W przeszłości zdarzały się przypadki, w których poglądy Rzecznika Generalnego były ignorowane przez TSUE. Wypada jednak, pozostać przy tej nadziei, gdyż aktualne wskazówki na jakie wskazuje TSUE w dotychczasowych orzeczeniach w dalszym ciągu stwarzają wiele niepewności dla organów podatkowych i podatników.
#TSUE #VAT #FE
