Składka członkowska kosztem uzyskania przychodu? Nie w przypadku umowy o pracę.
Składka członkowska z tytułu przynależności do określonej organizacji jest często związana z wykonywaniem konkretnego zawodu. Niejednokrotnie członkostwo jest bowiem wymagane by uzyskać prawo wykonywania zawodu. Przykładowo obowiązkowe jest członkostwo lekarzy w izbach lekarskich, a architektów czy inżynierów budownictwa, w odpowiednich organizacjach samorządu zawodowego. Nie zawsze jednak składki członkowskie będą stanowiły koszt uzyskania przychodów.
Zgodnie z art. art. 22 ust. 1 ustawy o PIT wydatki poniesione w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów mogą być uznane za koszt podatkowy. Istotne jest by konkretny wydatek nie znajdował się na liście wyłączeń zawartej w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT. Jeśli uiszczenie składki członkowskiej jest obowiązkowe to w przypadku osoby prowadzącej jednoosobową działalność gospodarczą nie ma wątpliwości, że może ona stanowić kosz uzyskania przychodu. Inaczej wygląda jednak sytuacja w przypadku osoby zatrudnionej na podstawie umowy o pracę.
Ustawodawca szczegółowo określił koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy. Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody ze stosunku pracy przysługują co do zasady koszty uzyskania przychodów ustalone zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o PIT, zgodnie z treścią którego koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:
1) wynoszą 250 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3000 zł – w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2) nie mogą przekroczyć łącznie 4500 zł za rok podatkowy – w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3) wynoszą 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3600 zł – w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4) nie mogą przekroczyć łącznie 5400 zł za rok podatkowy – w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
Wskazany art. 22 ust. 2 ustawy o PIT jest zatem przepisem szczególnym w stosunku do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT. Wyłącza on jego zastosowanie poprzez ograniczenie wysokości kosztów uzyskania przychodów m.in. ze stosunku pracy, do ściśle określonej wartości, nie pozwalając tym samym na uznanie za koszty uzyskania przychodów z powyższego tytułu wszelkich kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
Stanowisko to potwierdził również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 4 czerwca 2025 roku, nr: 0112-KDIL2-1.4011.450.2025.2.KF stwierdzając, że ogólna zasada ustalenia kosztów wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT nie ma zastosowania do źródła przychodów jakim jest stosunek pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Wskazał również, że do wynagrodzenia ze stosunku pracy mają zastosowanie koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 ustawy o PIT, które zostały określone w kwocie zryczałtowanej i nie obejmują swym zakresem kosztów ponoszonych na opłaty członkowskie.
