Licencja użytkownika końcowego a podatek u źródła

W interpretacji z dnia 12 września 2023 roku, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.435.2023.1.MR1, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przyznał rację podatnikowi, że licencja typu „end user” (końcowego użytkownika) nie stanowi należności licencyjnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w związku z czym nie należy od niej pobierać podatku u źródła.

Czego dotyczyła sprawa ?

Sprawa dotyczyła spółki, będącej polskim rezydentem podatkowym, która działa w międzynarodowej grupie świadczącej usługi w zakresie IT. Spółka pełni w grupie rolę centrum usług wspólnych, a jej zadaniem jest świadczenie głównie usług wsparcia z zakresu administracyjnego oraz technicznego. Ponadto, w ramach swojej działalności Spółka nabywa i wykorzystuje różnego rodzaju aplikacje, programy oraz systemy informatyczne.

W ramach oprogramowania, Spółka nabywa od podmiotu niepowiązanego z siedzibą w Singapurze narzędzie, które wspiera prowadzenie projektów; a w szczególności otrzymuje ona dostęp do platformy, która wspiera tworzenie m.in. prezentacji, ankiet, szkoleń dla jej współpracowników.

Zdaniem Spółki, nabywa ona licencję użytkownika końcowego (end user), która ma charakter niewyłączny; nie stwarza możliwości sublicencjonowania, przeniesienia praw, modyfikacji, rozpowszechniania oraz korzystania z niej dla celów komercyjnych.

Co więcej, nabywane przez Spółkę oprogramowanie nie ma charakteru licencji wyłącznej w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Dokonując nabycia licencji, Spółka otrzymuje jedynie ograniczony zakres uprawnień, który daje możliwość użytkowania nabytego egzemplarza oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem i na własny użytek.

W związku z powyższym, Spółka poddała w wątpliwość, czy wynagrodzenie, które będzie uiszczała na rzecz dostawcy oprogramowania, mieści się w ramach art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT jako należności licencyjne.

Co powiedział DKIS?

Zgodnie ze stanowiskiem podatnika, z czym zgodził się także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, wynagrodzenie wypłacane z tytułu oprogramowania komputerowego nie mieści się w katalogu z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W związku z tym, wypłata wynagrodzenia dostawcy oprogramowania, który jest kontrahentem zagranicznym, nie powoduje obowiązku poboru podatku u źródła.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski, m.in. praw autorskich, ustala się w wysokości 20% przychodów. DKIS podkreślił, że dokonując ustalenia w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła od licencji użytkownika końcowego, należałoby odnieść się do przepisów, które określają zakres praw autorskich, tj. do ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z ww. ustawą, przedmiotem prawa autorskiego może być każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Biorąc pod uwagę zarówno art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jak i postanowienia ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, należy stwierdzić, iż opłaty z tytułu udzielenia licencji, co do zasady, jako należności licencyjne, podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła według stawki podstawowej, tj. 20%.

Z uwagi jednak na fakt posiadania certyfikatu rezydencji singapurskiego kontrahenta, w analizowanej sprawie należy odnieść się do postanowień UPO pomiędzy Polską a Singapurem. I tak, zgodnie z treścią art. 12 ust. 1, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Oznacza to, że należności licencyjne w analizowanym stanie faktycznym mogą być opodatkowane w Singapurze.

Ponadto, przez "należności licencyjne" należy rozumieć wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania każdego prawa autorskiego, oprogramowania komputerowego, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, a także za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 12 ust. 3 UPO).

Należy jednak zwrócić uwagę na to, że Spółka nabywa od singapurskiego kontrahenta – dostawcy oprogramowania komputerowego, licencje na użytek własny (tzw. licencja end user; licencja użytkownika końcowego). W jej ramach, Spółka nie uzyska jakichkolwiek majątkowych praw autorskich do oprogramowania; nie uzyska prawa do  jego modyfikacji, rozpowszechniania, udzielania sublicencji, rozporządzania nim oraz będzie mogła z niego korzystać wyłącznie na własne potrzeby.

Tego rodzaju licencje nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, iż wypłata wynagrodzenia dokonywana na rzecz zagranicznego kontrahenta, będącego dostawcą oprogramowania, nie podlega obowiązkowi poboru podatku u źródła.