Rozstrzygnięto spór dotyczący centrów logistycznych położonych w innych państwach
Sprawa dotyczyła niemieckiego podmiotu będącego producentem i sprzedawcą produktów sanitarnych i systemów instalacyjnych. W ramach swojej działalności kupuje towary od dwóch podmiotów zależnych z Polski, które są wysyłane do magazynu w Niemczech, a następnie sprzedawane przed spółkę niemiecką. Celem usprawnienia dostaw, spółka niemiecka zamierzała zawrzeć z polskim podmiotem zależnym umowę logistyczno-magazynową, na mocy której zakupione przez spółkę niemiecką towary będą przechowywane w polskim magazynie oraz przesyłane do klientów z Polski. Spółka niemiecka chciała uzyskać stanowisko organu, czy w tym przypadku będzie na terytorium Polski powstanie zakład oraz czy będzie zobowiązana do uiszczania podatku CIT. Sama stała na stanowisku, iż w tej sytuacji nie można mówić o powstaniu zakładu a co za tym idzie o powstaniu obowiązku podatkowego.
Dyrektor KIS stanął na stanowisku, iż działanie spółki spowoduje powstanie zagranicznego zakładu na terytorium Polski, a to w konsekwencji obowiązek uiszczania podatku CIT w Polsce od dochodów uzyskanych za pośrednictwem tego zakładu. Dyrektor zauważył, iż we wskazanej sytuacji polska spółka staje się przedstawicielem spółki niemieckiej. Dyrektor powołał się przy tym na art. 5 ust. 5 polsko-niemieckiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania: jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada zagraniczny zakład. Organ wskazał jednocześnie na ekonomiczną zależność spółki polskiej od spółki niemieckiej.
Na innym stanowisku stanęły w tym przypadku sądy. Zdaniem zarówno WSA jak i NSA zawarcie umowy pomiędzy podmiotami zmieni jedynie model logistyczny działania spółki niemieckiej, przy czym nie wpłynie to na jej podstawową działalność. Tym samym spółka polska nie będzie pełniła roli przedstawiciela a jedynie usługobiorcy wykonującego czynności techniczne, tj. przechowywanie i transport towarów. NSA w swoim wyroku przywołał wyłączenia zawarte w art. 5 ust. 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z tym przepisem, określenie zakład nie obejmuje m.in. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania.
Jak wskazał NSA: „Skarżąca nie mogła samodzielnie dysponować magazynami T1. Ani wydzieloną ich częścią, wejście na teren magazynów i udział w inwentaryzacji (przeprowadzanej przez T1.) pracowników skarżącej mogło nastąpić tylko po wyrażeniu zgody przez T1. W świetle powołanego komentarza do Modelowej Konwencji stanowi to jedną z okoliczności zaprzeczających posiadaniu zakładu. T1. Nie miała natomiast działać w imieniu skarżącej i nie miała dysponować przechowywanym w jej magazynach towarach (pozostawały własnością skarżącej) i szukać ich nabywców. Jej działalność nie mogła być uznana za istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa skarżącej, skoro głównym przedmiotem jego działalności była produkcja i sprzedaż, a nie – magazynowanie towarów. Tym samym nawet przyjęcie, że T1. Miała być zależnym przedstawicielem skarżącej nie stanowiłoby o posiadaniu zakładu przez skarżącą, a to z uwagi na art. 5 ust. 4 pkt 2 UPO. Umowa zawarta z T1. Umożliwiała bowiem skarżącej utrzymywanie zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania.”
Źródło: Wyrok NSA z 16.11.2022 r., sygn. II FSK 549/20
