Ulga na ekspansję, a proporcjonalne rozliczanie kosztów promocyjnych

Przedsiębiorca zajmujący się produkcją odzieży prowadzi działalność, w ramach której 99% przychodów pochodziło ze sprzedaży wytworzonych przez niego ubrań, a 1% z odsprzedaży odzieży nabytej od podmiotów trzecich. Firma ponosiła wydatki na działania promocyjno-informacyjne, które obejmowały oba rodzaje asortymentu. Podatnik nie był w stanie dokładnie określić, jaka część kosztów dotyczyła wyłącznie jego własnych produktów. W związku z tym zaproponował rozwiązanie polegające na zastosowaniu proporcji zgodnej z udziałem sprzedaży obu grup towarów, co oznaczałoby odliczenie 99% poniesionych kosztów promocyjnych w ramach ulgi na ekspansję.

Podatnik wskazał, że przepisy nie regulują szczegółowo metody ustalania kosztów kwalifikowanych w sytuacji, gdy dotyczą one zarówno produktów własnych, jak i odsprzedawanych. Jego zdaniem logiczne było przyjęcie proporcjonalnego podejścia, odzwierciedlającego rzeczywisty udział sprzedaży poszczególnych grup produktów w całkowitym obrocie firmy. Taka metoda pozwoliłaby na sprawiedliwe i przejrzyste rozliczenie kosztów promocyjnych, eliminując konieczność szczegółowego wydzielania wydatków, co byłoby praktycznie niemożliwe.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 7 lutego 2025 r. (sygn. 0111-KDIB1-3.4010.741.2024.2.MBD) nie zaakceptował takiego podejścia. Wskazał, że ustawa wymaga, aby ulga na ekspansję obejmowała wyłącznie wydatki związane z promowaniem produktów wytworzonych przez podatnika. Oznacza to, że nie jest możliwe stosowanie proporcjonalnego podziału kosztów na podstawie struktury sprzedaży. Organ podkreślił, że podatnik musi być w stanie jednoznacznie wykazać, które koszty dotyczyły wyłącznie jego wytworów, a brak możliwości precyzyjnego wydzielenia tych wydatków oznacza, że nie mogą one zostać uznane za koszty kwalifikowane do ulgi.